Cały stres już za mną. Mam wrażenie, że poszło mi... lepiej niż myślałam:) Jak dla mnie część matematyczna była nawet prostsza niż wczorajsza.Czekam teraz na wyniki na stronach Gazety Wyborczej ( bo nie wiem jaka powinna być rozciągłość południkowa w kilometrach:) i zastanawiam się nad dobrym liceum. Chciałabym usłyszeć opinię kogoś, kto chodzi do jakiegoś liceum w Lublinie, bo same rankingi to za mało żeby wiedzieć jak jest w konkretnej szkole, jaka atmosfera itp.
...powiedział mi dziś
"możesz mówić że nikogo nie pokochasz,
ale obiecuję z ręką na sercu, że Ciebie ktoś pokocha
(o ile już nie kocha albo "znowu" nie kocha),
a przyjaciółkę znajdziesz, to gwarantuję,
zbyt jesteś fajna żeby nie mieć koleżanek i przyjaciółek,
ja Ci to mówię"
I aż się chce iść jutro na egzamin z uśmiechem:) To nic, że pójdę sama do liceum, to nic że czuję się taka samotna.... i tak się uśmiechnę, bo jeszcze mam dla kogo:)
Chcę pomóc komuś, kto jest dla mnie ważny, a nie umie sam znaleźć rozwiązania dla swoich problemów. Smutno mi... nie lubię, kiedy ktoś płacze.
Kupiłam sobie sukienkę na bal. Jest śliczna:) Taka czarna, ścięta u dołu, na ramiączkach i materiał w takie drobniusieńkie brokatowe wzorki, które mienią się jak się porusza:) Jest śliczna. Oj w ogóle mi się podoba jak w niej wyglądam:)))
Zaczynam się stresować tymi egzaminami... ale to że się boję nie przeszkadza temu, że nic nie robię:) Ale lepiej zacząć późno niż wcale... No to idę się pouczyć. Ale najpierw obejrzę "M jak miłość" bo wczoraj przypadkiem na ten serial trafiłam i jest taki....całkiem całkiem:) Aha no i chwała Ali, która dziś napisała mi kartkówkę z fizyki:) Dla p.Kuny też, bo udawała, że tego nie widzi:)))
No tak... tylko dlaczego w takim razie płaczę? Czemu mi tak źle? Jeszcze zobaczymy jak będzie... A może coś się zmieni....?
Smutno mi...ale nie będę o tym pisać. Napiszę tylko, czego się boję... Boję się, że każdy człowiek może w życiu kochać tylko raz tak naprawdę i pięknie...i że ja taką miłość mam już za sobą.Boję się, że jeśki kiedyś komuś zaufam, to ta osoba mnie skrzywdzi...i że dlatego nikomu nie zaufam. I jeszcze bardzo się boję, że będę tak szła przez życie, a będzie mi brakować czyjegoś ciepłego słowa, ramienia, opieki...
Dlaczego tak jest, że niby wszystko jest w porządku, a uczucie się powoli wyczerpuje i ...niewiemy nawet kiedy -gaśnie. Zdaje nam się, że to prawdziwe uczucie, a kochamy tylko wspomnienia -piękne, kolorowe, ciepłe, ale tylko wspomnienia. Teraz tak siędzę i wspominam spacery, wędrówki dookoła jeziora, ukryte ławeczki dla rybaków w trzcinach, "nasze" molo, kąpiele, plac zabaw koło zamku i uliczki i ulubiona ławeczka w ogrodzie botanicznym i jak mokliśmy razem,bo złapała nas ulewa i to drzewo pod którym leżeliśmy na trawie... i bukiety polnych kwiatów...i cały kosz zasuszonych róż i taka radość. Tylko... kiedy wrócę w te miejsca,wszystko zastanę takie jak wtedy... tylko my tak się zmieniliśmy, że już tam nie będziemy do nich pasowali. Pewnie jeszcze nie raz będę płakała siedząc sama na tamtym pomoście i będzie mi brakować czyjegoś ramienia... ale niekoniecznie Twojego.Tak powiedziała A. I chyba ma rację. Nie mogę kochać wspomnień, choćby były najpiękniejsze. Tylko strasznie się boję, że "moja" jedyna prawdziwa miłość jest już za mną.